ਇੱਕ ਫੁੱਲ ਦੀ ਆਤਮਕਥਾ Ek Phul di Atamakatha
ਮੈਂ ਕੁਦਰਤ ਦੀ ਵਿਸ਼ਾਲ ਦੌਲਤ ਦਾ ਸੋਹਣਾ ਹਿੱਸਾ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਗੁਲਾਬ ਦਾ ਫੁੱਲ ਹਾਂ। ਲਾਲ ਅਤੇ ਸੁਗੰਧਿਤ ਫੁੱਲ ਜਿਸ ਦੀ ਉਸਤਤ ਵਿਚ ਕਵੀ ਕਦੇ ਵੀ ਲਿਖਦੇ ਅਤੇ ਕਹਿੰਦੇ ਨਹੀਂ ਥੱਕਦੇ। ਜਿਸਨੂੰ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਪੂਜਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜਿਸ ਨੂੰ ਚਾਚਾ ਨਹਿਰੂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਆਪਣੇ ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਰੱਖਦੇ ਸਨ।
ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਟਾਹਣੀ ‘ਤੇ ਕੰਡਿਆਂ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਤੋੜਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਈ ਵਾਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੰਡੇ ਚੁਭਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਤੁਹਾਨੂੰ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਉੱਚਾ ਸਬਕ ਸਿਖਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇੱਕ ਸੁੰਦਰ ਟੀਚਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਕੰਡਿਆਲੇ ਰਸਤੇ ਤੋਂ ਲੰਘਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।
ਮੈਂ ਵੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਨੂੰ ਵਧਾਉਣ ਵਾਲਾ ਹਾਂ। ਗੁਲਾਬ ਜਲ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਮਿਲਾ ਕੇ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਸੁੰਦਰਤਾ ਦੇ ਕਈ ਰਾਜ਼ ਛੁਪੇ ਹੋਏ ਹਨ। ਰਾਜਿਆਂ ਨੂੰ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰਵਾਉਣ ਵਿਚ ਮੇਰਾ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਯੋਗਦਾਨ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਵਿਆਹ, ਪੂਜਾ ਜਾਂ ਸ਼ੋਕ ਸਭਾ, ਇਹ ਸਭ ਮੇਰੇ ਬਿਨਾਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਨੇਤਾਵਾਂ ਦੇ ਭਾਸ਼ਣਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਗਲੇ ਕੋਲ ਬੈਠ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਵਾਦਾਂ ਦਾ ਗਿਆਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਲੋਕ ਮੈਨੂੰ ਫੁੱਲਦਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਸਜਾ ਕੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੀ ਰੌਣਕ ਵਧਾਉਂਦੇ ਹਨ।
ਇਸ ਸਨਮਾਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਦੋਂ ਮੇਰਾ ਸਰੀਰ ਮੁਰਝਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਕੂੜੇ ਦੇ ਢੇਰ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜੇ ਮੈਨੂੰਕਿਸੇ ਬਗੀਚੇ ਦੇ ਕੋਨੇ ਵਿਚ ਰਖਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਇੱਜ਼ਤ ਨਾਲ ਕੁਰਬਾਨ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ।
