ਇੱਕ ਕਿਤਾਬ ਦੀ ਆਤਮਕਥਾ Ek Kitab Di Atamakatha
ਮੈਂ 5ਵੀਂ ਜਮਾਤ ਦੀ ਹਿੰਦੀ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਹਾਂ। ਹਰ ਕੋਈ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਭਾਸ਼ਾ ਹਿੰਦੀ ਦਾ ਸਤਿਕਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਕੋਈ ਧਿਆਨ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ। ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਦੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਸਾਲ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਵਿੱਚ ਦੁਕਾਨ ਤੋਂ ਲਿਆ ਅਤੇ ਇੱਕ ਸੁੰਦਰ ਕਵਰ ਦੇ ਨਾਲ ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਸੌਂਪ ਦਿੱਤਾ।
ਇੱਥੋਂ ਹੀ ਮੇਰੀ ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ। ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਇੱਥੇ-ਉੱਥੇ ਪੈੱਨ ਨਾਲ ਰੇਖਾਵਾਂ ਖਿੱਚ ਦਿੰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਮੇਰੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਦੇ ਪੰਨਿਆਂ ‘ਤੇ ਸੁੰਦਰ ਤਸਵੀਰਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਰੰਗਾਂ ਨਾਲ ਬਦਸੂਰਤ ਬਣਾਉਂਦਾ ਸੀ। ਦਾੜ੍ਹੀ-ਮੁੱਛਾਂ ਬਣਾ ਕੇ ਸਾਰੇ ਮਹਾਂਪੁਰਖਾਂ ਦਾ ਅਪਮਾਨ ਵੀ ਕੀਤਾ।
ਹੁਣ ਤਾਂ ਹੌਸਲਾ ਵੀ ਸਾਥ ਛੱਡਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਹੈ। ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਦੇ ਖਾਣੇ ‘ਚੋਂ ਨਿਕਲਣ ਵਾਲੇ ਤੇਲ ਕਾਰਨ ਮੇਰਾ ਸੁੰਦਰ ਸਰੀਰ ਪੀਲਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਕਈ ਵਾਰ ਮੇਰੇ ਪੰਨੇ ਵੀ ਦੂਜੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਦਬ ਕੇ ਝੁਕ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਕੋਈ ਆਪਣੀ ਕਿਤਾਬ ‘ਤੇ ਕੈਂਚੀ ਵੀ ਚਲਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਮੈਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਕੇ ਕੰਬ ਜਾਂਦੀ ਹਾਂ।
ਟੁੱਟੀ-ਫੁਟੀ ਹਿੰਦੀ ਕਲਾਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਮੈਂ ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਦੇ ਮੇਜ਼ ‘ਤੇ ਬੈਗ ਵਿਚ ਜਾਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਰਹਿੰਦੀ ਹਾਂ। ਜੇ ਇਹ ਗਿਆਨ ਦਾ ਭੰਡਾਰ ਹੋਣ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਦੇ ਵੀ ਕਿਤਾਬ ਨਹੀਂ ਬਣਨਾ ਚਾਹਾਂਗੀ। ਚਾਹੇ ਉਹ ਮੇਰੀ ਕਿੰਨੀ ਵੀ ਬੇਇੱਜ਼ਤੀ ਕਰੇ ਪਰ ਇਮਤਿਹਾਨ ਦੇ ਸਮੇਂ ਉਸਨੂੰ ਮੇਰੀ ਜਰੂਰਤ ਹੋਵੇਗੀ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਉਸ ਦਾ ਸਾਥ ਦੇ ਕੇ ਮੈਂ ਸਾਬਤ ਕਰਾਂਗੀ ਕਿ ਮੈਂ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਦੀ ਸੱਚਾ ਸਾਥੀ ਹਾਂ।
