ਇੱਕ ਬਰਸਾਤੀ ਦਿਨ Ek Barsati Din
ਬਚਪਨ ਬੇਫਿਕਰ ਮੌਜ-ਮਸਤੀ ਅਤੇ ਸ਼ਰਾਰਤਾਂ ਦਾ ਸਮਾਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਕਦੇ-ਕਦੇ ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ੀ ਮਿਲਦੀ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ‘ਤੇ ਮੰਮੀ ਗੁੱਸੇ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਬਾਰਿਸ਼ ਵਿੱਚ ਚਿੱਕੜ ਵਿੱਚ ਛਾਲ ਮਾਰਨਾ ਵੀ ਇੱਕ ਅਜਿਹੀ ਦਿਲਚਸਪ ਗਤੀਵਿਧੀ ਹੈ।
ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਘਰ ਤੋਂ ਕੁਝ ਦੂਰੀ ‘ਤੇ ਹੈ, ਮੈਂ ਪੈਦਲ ਹੀ ਸਕੂਲ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ। ਇੱਕ ਚਮਕਦਾਰ ਧੁੱਪ ਵਾਲੇ ਦਿਨ, ਛੁੱਟੀ ਦੌਰਾਨ ਅਚਾਨਕ ਭਾਰੀ ਮੀਂਹ ਪੈ ਗਿਆ।
ਮੈਂ ਅਤੇ ਮੇਰਾ ਦੋਸਤ ਤੁਰੰਤ ਗੇਟ ਵੱਲ ਭੱਜੇ ਅਤੇ ਗਾਰਡ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਪਨਾਹ ਲਈ। ਅਸੀਂ ਹੁਣ ਜ਼ਮੀਨ ‘ਤੇ ਨੱਚਦੀਆਂ ਬੂੰਦਾਂ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਰੱਖ ਸਕਦੇ ਸੀ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵੱਲ ਨੂੰ ਹੋ ਗਏ।
ਅਸੀਂ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਭਰੀਆਂ ਸੜਕਾਂ ‘ਤੇ ਛਾਲ ਮਾਰਦੇ ਹੋਏ ਆਪਣੀ ਗੇਂਦ ਨਾਲ ਖੇਡਣ ਲੱਗ ਪਏ। ਫਿਰ ਛੋਟੀਆਂ-ਵੱਡੀਆਂ ਨਹਿਰਾਂ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਉਹ ਗਲੀ ਦੇ ਹੋਰ ਬੱਚਿਆਂ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਕਿਸ਼ਤੀਆਂ ਬਣਾਈਆਂ ਅਤੇ ਤੈਰਾਕੀ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਫਿਰ ਕ੍ਰਿਕਟ ਖੇਡਿਆ।
ਲਗਾਤਾਰ ਪਏ ਮੀਂਹ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਸਮੇਂ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਵੀ ਭੁਲਾ ਦਿੱਤਾ। ਦੂਰੋਂ ਹੀ ਸਾਡੀਆਂ ਦੋਵੇਂ ਮਾਵਾਂ ਛਤਰੀ ਲੈ ਕੇ ਸਾਨੂੰ ਲੱਭਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਬਾਕੀ ਬੱਚੇ ਭੱਜ ਗਏ।
ਉਮੀਦਾਂ ਦੇ ਉਲਟ ਉਹ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਮੀਂਹ ਦਾ ਆਨੰਦ ਲੈਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਅਸੀਂ ਮਸਤੀ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਮੰਮੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਹਲਵਾ ਖੁਆ ਕੇ ਸੌਂ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਦਿਨ ਮੀਂਹ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਮੈਂ ਵੀ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੀ ਸੰਗਤ ਦਾ ਬਹੁਤ ਆਨੰਦ ਮਾਣਿਆ।
