ਰਾਸ਼ਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਭਾਸ਼ਣ ਦੀ ਨਹੀਂ (Rashan Di Lod Hai Bhashan Di Nahi)
ਆਮ ਆਦਮੀ ਦੀ ਸਹੂਲਤ ਦਾ ਖਿਆਲ ਰੱਖਣਾ ਹਰ ਸਰਕਾਰ ਦਾ ਫਰਜ਼ ਹੈ। ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਕਹਿਣੀ ਅਤੇ ਕਰਨੀ ਵਿੱਚ ਤਾਲਮੇਲ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਇਕੱਲੀ ਬੋਲੀ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਦਾ ਪੇਟ ਨਹੀਂ ਭਰਦਾ। ਜੇਕਰ ਕਿਸੇ ਦਾ ਢਿੱਡ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨਾਲ ਭਰ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਕੋਈ ਵੀ ਵਿਅਕਤੀ ਭੁੱਖ-ਪਿਆਸ ਤੋਂ ਦੁਖੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਕੋਈ ਖਾਲੀ ਪੇਟ ਭਜਨ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ। ਭਾਰਤ ਇੱਕ ਲੋਕਤੰਤਰੀ ਦੇਸ਼ ਹੈ। ਇੱਥੇ ਸ਼ਾਸਨ ਦੀ ਵਾਗਡੋਰ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਹੈ, ਇਹ ਸਿਰਫ ਕਹਿਣ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਇਸ ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਕੁਰਸੀ ‘ਤੇ ਬੈਠਣ ਵਾਲੇ ਨੇਤਾ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਮੁਕਤੀ ਦੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਕਰਦੇ ਹਨ ਪਰ ਉਸਾਰੂ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਜਦੋਂ ਨੇਤਾ ਸਟੇਜ ‘ਤੇ ਆ ਕੇ ਭਾਸ਼ਣ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਜਨਤਾ ਦੀ ਤਸੱਲੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਨੇਤਾ ਜੋ ਵੀ ਕਹਿ ਰਹੇ ਹਨ, ਉਹ ਜੋ ਐਲਾਨ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਗਰੀਬੀ ਜ਼ਰੂਰ ਦੂਰ ਹੋਵੇਗੀ, ਪਰ ਜੋ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਦੇ ਉਲਟ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਸਰਮਾਏਦਾਰਾਂ ਦੀ ਦੌਲਤ ਵਧਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਗਰੀਬੀ ਵਧਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਸਿਸਟਮ ਦਾ ਕਸੂਰ ਹੈ। ਹਾਥੀ ਦੇ ਦੰਦ ਖਾਣ ਦੇ ਹੋਰ ਅਤੇ ਦਿਖਾਵੇ ਦੇ ਹੋਰ ਦੀ ਕਹਾਵਤ ਇਨ੍ਹਾਂ ਲੀਡਰਾਂ ਲਈ ਸੱਚ ਹੈ। ਜਨਤਾ ਨੂੰ ਰਾਸ਼ਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ, ਭਾਸ਼ਣਾਂ ਦੀ ਨਹੀਂ। ਸਰਕਾਰੀ ਪੱਖ ਤੋਂ ਅਜਿਹੀ ਵਿਵਸਥਾ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਕਿ ਜਨਤਾ ਨੂੰ ਲੋੜੀਂਦੀਆਂ ਵਸਤੂਆਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਦਿੱਕਤ ਨਾ ਆਵੇ। ਉਸ ਨੂੰ ਲੂਣ, ਤੇਲ ਅਤੇ ਮਕਾਨ ਦੀ ਸਮੱਸਿਆ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਨਾ ਕਰਨਾ ਪਵੇ। ਇਸ ਲਈ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਹੇ ਅਨੁਸਾਰ ਹੀ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਉਸਨੂੰ ਸਮਝ ਲੈਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਨਤਾ ਨੂੰ ਭਾਸ਼ਣ ਨਹੀਂ ਬਲਕਿ ਰਾਸ਼ਨ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
