ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਨਾ ਭੁੱਲਣ ਵਾਲੀ ਘਟਨਾ (Meri Zindagi Di Na Bhulan Wali Ghatna)
ਅੱਜ ਮੈਂ B.A ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਹਾਂ। ਮਾਂ-ਬਾਪ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਤੂੰ ਹੁਣ ਵੱਡਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹਾਂ। ਕਈ ਵਾਰ ਮੈਂ ਇਹ ਵੀ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਕੀ ਮੈਂ ਸੱਚੀ ਵੱਡਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹਾਂ? ਹਾਂ, ਮੈਂ ਸੱਚੀ ਵੱਡਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਅਤੀਤ ਦੀਆਂ ਕੁਝ ਗੱਲਾਂ ਅਜੇ ਵੀ ਯਾਦ ਹਨ ਜੋ ਮੇਰਾ ਮਾਰਗਦਰਸ਼ਨ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਇੱਕ ਅਜਿਹੀ ਘਟਨਾ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਅੱਜ ਵੀ ਮੈਂ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਭਰ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ। ਘਟਨਾ ਕੁਝ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਘਟਨਾ ਕੋਈ ਦੋ-ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਹੈ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਸਾਡੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਦਰੱਖਤ ਹੇਠਾਂ ਇੱਕ ਪੰਛੀ ਦੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਜ਼ਖ਼ਮੀ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਪਿਆ ਦੇਖਿਆ। ਮੈਂ ਉਸ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਲੈ ਆਇਆ। ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਚੇਤਾਵਨੀ ਵੀ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਇਸ ਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾ ਚੁੱਕੋ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਮਰ ਜਾਵੇਗਾ ਪਰ ਮੇਰੇ ਮਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਸ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਬਚਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਚਮਚੇ ਨਾਲ ਪਾਣੀ ਦਿੱਤਾ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਸ ਦੇ ਮੂੰਹ ‘ਚ ਪਾਣੀ ਦਾਖਲ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਬੇਹੋਸ਼ ਜਾਪਦਾ ਬੱਚਾ ਆਪਣੇ ਖੰਭ ਖੋਲਣ ਲੱਗਾ। ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਦੇਖ ਕੇ ਖੁਸ਼ੀ ਹੋਈ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਗੋਦੀ ਵਿੱਚ ਲਿਆ ਅਤੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਉਸਦੀ ਲੱਤ ਜ਼ਖਮੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਛੋਟੇ ਭਰਾ ਨੂੰ ਮਾਂ ਤੋਂ ਦਵਾਈ ਦੀ ਡੱਬਾ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਉਹ ਝੱਟ ਦਵਾਈ ਦਾ ਡੱਬਾ ਲੈ ਆਇਆ। ਮੈਂ ਥੋੜੀ ਜਿਹੀ ਦਵਾਈ ਉਸ ਪੰਛੀ ਦੀ ਸੱਟ ‘ਤੇ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਦਵਾਈ ਲਗਾਈ ਗਈ ਤਾਂ ਇੰਝ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਦਾ ਦਰਦ ਥੋੜ੍ਹਾ ਘੱਟ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਉਹ ਚੁੱਪਚਾਪ ਮੇਰੀ ਗੋਦੀ ਵਿੱਚ ਲੇਟਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਛੋਟਾ ਭਰਾ ਵੀ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਇਸ ਦੇ ਖੰਭਾਂ ਨੂੰ ਸਹਾਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਰੀਬ ਇੱਕ ਘੰਟਾ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਗੋਦ ਵਿੱਚ ਲੈ ਕੇ ਬੈਠਾ ਰਿਹਾ। ਮੈਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਬੱਚਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਉੱਡਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਸੀ।
ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਛੋਟੇ ਭਰਾ ਤੋਂ ਰੋਟੀ ਮੰਗਵਾਈ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਟੁਕੜੇ-ਟੁਕੜੇ ਕਰਕੇ ਉਸ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੀ। ਉਹ ਇਸ ਨੂੰ ਖਾਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਅਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਭਰਾ ਉਸਨੂੰ ਖਾਂਦਾ ਦੇਖ ਕੇ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਗਏ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਮੇਜ਼ ‘ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਇਕ ਵਾਰ ਫੇਰ ਜ਼ਖ਼ਮ ਤੇ ਦਵਾਈ ਲਗਾਈ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਮੈਂ ਮੈਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਪੰਛੀ ਨੇ ਮੇਰੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਇੱਧਰ-ਉੱਧਰ ਛਾਲ ਮਾਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਹੈ। ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਚੀਂ-ਚੀਂ ਕਰਨ ਲਗ ਪਿਆ। ਅਜਿਹਾ ਕਰਕੇ ਉਹ ਮੇਰੇ ਪ੍ਰਤੀ ਅਹਿਸਾਨ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਜਾਂ ਦੋ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਉਸਦਾ ਜ਼ਖ਼ਮ ਠੀਕ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਅਸਮਾਨ ਵਿੱਚ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਉੱਡ ਗਿਆ। ਮੈਂ, ਉਸ ਪੰਛੀ ਦੇ ਬੱਚੇ ਦੀ ਜਾਨ ਬਚਾ ਕੇ ਜੋ ਖੁਸ਼ੀ ਮਿਲੀ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਮੈਂ ਉਮਰ ਭਰ ਨਹੀਂ ਭੁਲਾ ਸਕਾਂਗਾ।
