ਮੇਰੀਆਂ ਮਨਪਸੰਦ ਮੱਛੀਆਂ
Meri Manpasand Machiya
ਮਨੁੱਖ ਹਮੇਸ਼ਾ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਲੜਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦੋ ਮਿੱਠੇ ਬੋਲ ਬੋਲਣ ਦਾ ਵੀ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਅਜਿਹੀ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਜੇਕਰ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਜਾਨਵਰ ਨੂੰ ਘਰ ਲੈ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਅਤੇ ਉਸ ਨਾਲ ਖੇਡਦਿਆਂ ਮਨ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸਕੂਨ ਮਿਲਦਾ ਹੈ।
ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਐਕੁਏਰੀਅਮ ਰੱਖਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਇਹ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਕੱਚ ਦਾ ਡੱਬਾ ਹੈ ਜਿਸ ਦੇ ਉੱਪਰ ਨੀਲੇ ਪਲਾਸਟਿਕ ਦੀ ਛੱਤ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਇਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬਲਬ ਵੀ ਲਗਾਇਆ ਹੈ। ਐਕੁਏਰੀਅਮ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਨਕਲੀ ਪੌਦੇ, ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਸਾਫ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਫਿਲਟਰ ਅਤੇ ਹਵਾ ਲਈ ਇੱਕ ਪਾਈਪ ਵੀ ਹੈ।
ਮੈਂ ਇਸ ਵਿੱਚ ਛੇ ਸੁਨਹਿਰੀ ਮੱਛੀਆਂ ਰੱਖੀਆਂ ਹਨ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਚੰਚਲ ਹਨ। ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਨਿਯਮਤ ਸਮੇਂ ‘ਤੇ ਖੁਆਉਂਦਾ ਹਾਂ, ਇਸ ਲਈ ਕੁਦਰਤੀ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਉਹ ਖੁਆਉਣ ਦਾ ਸਮਾਂ ਜਾਣਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹ ਸਾਰੇ ਉੱਪਰ ਵੱਲ ਤੈਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਕੁਰਸੀ ਨੂੰ ਐਕੁਏਰੀਅਮ ਦੇ ਕੋਲ ਰੱਖ ਕੇ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਦਾ ਅਨੰਦ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ। ਕਦੇ-ਕਦੇ ਮੈਂ ਵੀ ਉਤੇਜਿਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ ਜਦੋਂ ਇਕ ਮੱਛੀ ਦੂਜੀ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕਰਦੀ ਹੈ।
ਅਸੀਂ ਹਰ ਮਹੀਨੇ ਇਸ ਦਾ ਪਾਣੀ ਬਦਲਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਦਵਾਈ ਵੀ ਪਾ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ। ਜਦੋਂ ਮੱਛੀ ਮਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਬੁਰਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਮੇਰੀਆਂ ਮੱਛੀਆਂ ਮੇਰੀਆਂ ਮਿੱਤਰ ਬਣ ਗਈਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨਾਮ ਵੀ ਦੇ ਦਿੱਤੇ ਹਨ। ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਘੰਟਿਆਂ ਬੱਧੀ ਗੱਲ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਉਹ ਮੇਰੀ ਆਵਾਜ਼ ਵੀ ਪਛਾਣਦੇ ਹਨ।
